شعر

 ...بیخیالِ غمِ هر روزه ی دنیا جانم

 چای و شعر و نمِ باران خودمانیم ببین !

 امروز چه کیفی دارد ...

و چه بی ذوق

جهانی

که مرا با تو ندید...

من مال تو ولی من دیگه نیستم باید بری و من اینجا باید بایستم 
باید بایستم …
میاد یه روزی اون موهاش مشکیه هرکی بپرسه من میگم بهش کیه 
اون خاطراتمه روزای رفتمه اون معنی تموم این شعرای دفتره
میاد یه روزی اون موهاش مشکیه هرکی بپرسه من میگم بهش کیه 
اون خاطراتمه روزای رفتمه اون معنی تموم این شعرای دفتره

خسته با یک دل شبگرد نوشتم باران

 با تنی مرده رخی زرد نوشتم باران

  من که از آتش رخسار تو گلگون شده ام

 بی تو وقتی که شدم سرد نوشتم باران

 کوچه ی عابر تنهایی ما دیگر نیست

 در همان کوچه ی همدرد نوشتم باران

 پشت کردم به همه رو به تو آورد دلم

 هر چه گفتند که برگرد نوشتم باران

 سوختم پای سکوتی که پر از یاد تو بود

 آنچه با من نفست کرد نوشتم باران 

 خیسم از گریه ی شب های شکستن در خود 

هر چه دوری سرم آورد نوشتم باران 

تا که از جانب معشوق نباشد کششی

کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

ابزارک عشق بازی تصویر

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

اتفاق,ی بود ولی چقدرربه دلم‌نشست دیدنش

دلم به دیدن اون چشمها احتیاج داشت

به اشتیاق, تو جمعیتیست در دل من

بگیر تنگ درآغوش و قتل عامم کن